خدایا خدایا...
امیرالمومنین (ع)فرمودند:«من عرف نفسه فقد عرف ربه:کسی که خود
رابشناسد حقیقتاٌ پروردگارش را می شناسد»
اگر اورا دروجود خود بیابیم درلحظه لحظه ی زندگی با او در ارتباطیم،خود را
نیازمند می دانیم نه بی نیاز!
چون اورا یافتیم در نماز با او عشق بازی می کنیم!
چون اورا یافتیم چشمه دلمان هرلحظه می جوشدو قطرات اشک به صورتمان
جلا می دهد!
چون اورا یافتیم به ندای«حی علی صلاه»سروقت جواب می دهیم!
چون اورا یافتیم در قلبمان را به روی موجودی رانده شده از درگاهش
می بندیم!
چون اورا یافتیم در مشکلات به درگاهش شکوه نمی کنیم ومصداق همان
جمله ی زیبا می شویم«الهی رضا به رضاک تسلیما لقضائک لا معبود
سواک»!
چون او را یافتیم در مدت زمان نچندان بلند مظهر صفات او می شویم واین
جوشش وحلاوت هیچ گاه در درونمان از بین نخواهد رفت مادامی که
در خانه ی دلمان چیزی بجز او نباشد!
چرا این ذهنهای خسته و بیمارمان بیدار نمی شود؟!
چرا اندکی به خود نمی اندیشیم؟!
آنقدر سرگرم این دنیای فانی شده ایم که حتی در جای کوچکی از دلمان
وجودش را حس نمی کنیم!
خدایا یاریمان کن تااز خود به تو برسیم…
یاریمان کن…
